تلاش جوانان برومند ایران در ارتقاء دانش و حضور در مجامع بین المللی و رقابت با همتایان قدرتمند و بر فراز ایشان ایستادن، بیش از آنچه بتوان در کلمات بیان کرد، مایه غرور و سر فرازی است. برای تک تک فرزندان این سرزمین پاک، آرزوی توفیق، بهروزی و سربلندی داریم.
در ذیل، گفتگوی کوتاهی با آقای محمدمهدی شکری، فرزند برومند همکارمان آقای احمد شکری در واحد مدیریت طرح هاداشته ایم که موفقیت های تیمشان در مسابقات جهانیicpc را به اختصار تشریح می کند.
لطفا خودتان را به طور کامل معرفی کنید.
محمد مهدی شکری هستم. در دبیرستان با المپیاد کامپیوتر آشنا شدم و توانستم با کسب رتبه طلا در المپیاد، در سال ۹۵ ، بدون کنکور وارد رشته‌ی مهندسی کامپیوتر دانشگاه شریف شوم. به دلیل نداشتن مشغله‌ی کنکور، از ۶ ماه پیش از ورود به دانشگاه، وارد صنعت شدم و پس از گذراندن یک دوره‌ی کارآموزی و چند کار کوچک، با پیوستن به گروهی، یک شرکت دانش‌بنیان بنام Quera را تاسیس کردیم و الان بعنوان هم بنیانگذار و هم مدیر محصول در آن شرکت، مشغول هستم.
آیا انتخاب رشته مهندسی کامپیوتر در دانشگاه انتخاب اولتان بود؟با چه هدفی این رشته را انتخاب کردید؟
بله اولین انتخابم بود. با تحقیق راجع به رشته‌های مختلف دانشگاهی و آینده‌ی هرکدام، علاقه‌ی خودم را در رشته‌های مهندسی کامپیوتر و علوم کامپیوتر دیدم. دلایل اصلی من برای انتخاب مهندسی کامپیوتر به جای علوم کامپیوتر،نزدیکتر بودن به صنعت، پیشرفت‌های بزرگ اخیر در صنعت کامپیوتر در ایران و جهان، قوت دانشجویان مهندسی کامپیوتر دانشگاه شریف و کاربردی تر بودن آن بود.
در مورد مسابقات جهانی ICPC توضیح بفرمائید.
مسابقات جهانی برنامه‌نویسی دانشجویی ICPC ، معتبرترین مسابقه‌ی برنامه‌نویسی در سطح جهان است و به عنوان المپیک برنامه‌نویسان شناخته می‌شود. هرسال در قالب مسابقات منطقه‌ای ICPC ، تیم‌های زیادی رقابت می‌کنند و در نهایت، تیم‌های برتر مسابقات منطقه‌ای در بهار هرسال در مسابقه‌ی نهایی برای رقابت کسب مدال شرکت می‌کنند. مسابقه‌ی نهایی امسال در فروردین‌ماه در کشور پرتغال برگزار شد.
چطور شد وارد تیم مسابقه شدید و جهت حصول موفقیت چه برنامه هائی داشتید؟
من از سال اول ورود به دانشگاه، به این مسابقات علاقه‌مند بودم. در سال ۹۵ ، رتبه‌ی دوم ایران را کسب کردیم و برای مسابقات جهانی انتخاب نشدیم، اما در سال ۹۶ و ۹۷ توانستیم با تمرین بیشتر، رتبه‌ی اول کشور را کسب کنیم. ما ۳ نفر از دبیرستان، با هم دوستی نزدیکی داشتیم و این همدلی، هنگام تمرین‌ها و مسابقات خیلی به ما کمک کرد. بیشترین تمرین ما انتخاب، طراحی و شرکت در مسابقات مشابه مسابقه‌ی نهایی و مطالعه‌ی موضوعات مختلف ریاضی و علوم کامپیوتر و حل مسئله در این موضوعات بود.
تیم شما در رقابت های منطقه ای، بیش از 17000 تیم از 3200 دانشگاه را پشت سر گذاشت تا به مسابقات جهانی رسید. این پروسه را چگونه طی کردید؟
صدها مسابقه‌ی منطقه‌ای ICPC ، در سراسر جهان برگزار می‌شود و در نهایت، از بین این مسابقه‌ها، ۱۳۵ تیم برای شرکت در مسابقه‌ی نهایی انتخاب می‌شوند. ما در چند مسابقه در ایران شرکت کردیم و درمسابقه‌ی انتخابی که در دی‌ماه برگزار شد، اول شدیم و به مسابقات جهانی راه یافتیم و موفق شدیم پس از 18 سال برای کشورعزیزمان رتبه جهانی بدست بیاوریم ومقام اول منطقه غرب آسیا و مدالبرنز جهانی را کسب کردیم وپرچم ایران را با سربلندی بر افرازیم.
برای تمرین بیشتر، در اسفند ماه جهت شرکت در اردوی تمرینی به دانشگاه MIPT روسیه رفتیم. این دانشگاه از پیشروها در این زمینه است. پس از آن تا قبل از اعزام به مسابقه، تقریبا هر روز برای تمرین و مسابقات آزمایشی به دانشگاه می‌رفتیم، حتی در تعطیلات عید نوروز.
در مسابقات جهانی با چه دانشگاه هایی از کدام کشورها رقابت کردید؟
قویترین رقبا در این مسابقات، دانشگاه Moscow State University روسیه، دانشگاه MIT آمریکا، دانشگاه توکیو ژاپن، و دانشگاه Warsaw لهستان بودند. طبق گزارش دانشگاه شریف، دانشگاه‌های پرینستون، هاروارد، آکسفورد، سن‌پترزبورگ، استنفورد و CMU نیز از دانشگاه‌های مطرحی بودند که توانستیم امسال پشت سر بگذاریم.
آیا در ارتباط با مسابقات جهانی، کارتان به اتمام رسیده است؟
طبق قوانین ICPC ،هر فرد حداکثر ۲ بار می‌تواند در مسابقه‌ی جهانی شرکت کند، و من دو سال اخیر از فرصتم استفاده کردم. البته در سال‌های آینده می‌توانم به عناوین دیگر، مثل مربی و یا عضو تیم علمی برگزارکننده در ICPC حضورداشته باشم.
چه برنامه ای برای آینده دارید؟ چقدر در داخل کشور از توان و تخصص شما استفاده شده است؟
در آینده با پیشرفت در درس و تحصیلات کارشناسی و کارشناسی ارشد، امیدوارم نقشی در پیشرفت صنعتی و اقتصادی ایران داشته باشم. تا کنون در شرکتمان به لطف خدا پیشرفت خوبی داشته‌ایم و برای کارآفرینی ، آموزش و صنعت کامپیوتر ایران کارهایی انجام داده ایم؛ امیدوارم با حمایت بیشتر از بخش خصوصی، فرصت‌های بیشتری برای ما هم در داخل کشور برای پیشرفت IT و کارآفرینی و هم در خارج از کشور برای جهانی شدن ورود ارز به کشور داده شود.
چه حمایت هایی در گسترش و بهره دهی بیشتر دانش شما موثر خواهد بود؟
متاسفانه هیچ حمایت تعریف‌شده‌ای برای تیم‌های شرکت‌کننده در ICPC وجود ندارد و هر حمایتی می‌شود با کمک و پیگیری فراوان اساتید دانشگاه به دست می‌آید. با شیرینی همین افتخارآفرینی برای ایران پاداش زحمات ما داده شد؛ اما تنها جایزه‌ای که دریافت کردیم از انجمن آمریکایی برگزارکننده‌ی مسابقه بود.! حداقل حمایت مورد انتظار برای شرکت‌کننده‌های ICPC ، معافیت از سربازی و حمایت‌های تحصیلی (مانند تمدید سنوات و برداشتن کنکور ارشد) است؛ زیرا به هرحال، تمرین برای این مسابقه، باعث شد که کمتر از معمول به درس‌های دانشگاه برسیم و درس‌های کمی در ترم‌های اخیر بگذرانیم و در نتیجه، تحصیل ما طولانی‌تر و سخت‌تر می‌شود.
حرف های ناگفته و توصیه به جوانان
مدال گرفتن در ای‌سی‌ام، دور از دسترس و بیشتر رویا و آرزو بود تا یک هدف. ما سال گذشته هم برای مدال تلاش کرده بودیم و نتیجه‌ای نداشت. در ۱۸ سال گذشته هم افراد بسیار توانمندی نتوانستند در این مسابقات مدال بگیرند، پس مدال دست‌نیافتنی به نظر می‌رسید. حال با نتیجه‌ای که ما کسب کردیم، آیا تیمی که سال بعد برای مسابقه‌ی جهانی می‌رود، شکی در مصمم بودنش برای دریافت مدال رنگی‌تر از ما خواهد داشت؟
این پیش‌فرض، اشتباه ذهنی ما بود که به دلیل ندیدن این نتیجه در سال‌های اخیر، آن را دور از دسترس فرض کردیم. تیم سال بعد، مدال را در دسترس خواهد دید (و قطعا با تلاش و تمرین به آن دست خواهد یافت)، زیرا دیدگاه “نمی‌شود” در این زمینه از بین رفته است. حال بیایید تصور کنیم در هر موضوع دیگری از قبیل زمینه‌های علمی، صنعتی، اقتصادی یا حتی سیاسی، “نمی‌شود”ها را کنار گذاشته‌ایم و به دنبال راهی برای ورود به لیست بهترین‌ها باشیم. خودباوری‌مان بیشتر شود تا بتوانیم با تلاش و کوشش، ایران را بیش از پیش به بالای رتبه‌بندی‌ها برسانیم.
نشریه خانواده پتروشیمی، این موفقیت را به ایشان و همه همراهانشان تبریک می گوید و آرزوی توفیق روز افزون برایشان دارد.