ملک الشعرا در سال 1265 در مشهد چشم به جهان گشود. پدرش میرزا محمدکاظم صبوری نام داشت. او از چهار سالگی به مکتبخانه رفت. در سال 1272 با شاهنامه از طریق پدرش آشنا شد و در همین سال اولین شعر خود را در بحر شاهنامه سرود و از پدر خود جایزه دریافت کرد. وی از سال 1273 تا 1278 تحصیلاتش را در مدرسه ادامه داد و علاوه بر مدرسه در محفل پدرش نیز می آموخت. در سال 1280 پدرش او را از شاعری منع و به کاسبی تشویق کرد، اما او کار شعر را رها نکرد. در سال 1283 پدرش فوت شد و مسئولیت سرپرستی خانواده به دوش بهار افتاد، ولی او تحصیلات ادبی خود را با وجود تمام مشکلاتی که داشت ادامه داد.
پدرش ملک‌الشعرای آستان قدس رضوی در زمان ناصرالدین شاه بود؛ مقامی که پس از درگذشت پدر، به فرمان مظفرالدین شاه، به بهار رسید. خاندان پدری بهار خود را از نسل میرزا )احمد کاشانی (، قصیده سرای سرشناس عهد فتحعلی‌شاه می‌دانند و به همین جهت پدر بهار تخلص صبوری را برگزید. مادرش از یک خانوادهٔ گرجی بود که در دورهٔ عباس میرزا به ایران آمده بودند، بود. مادرش نیز مانند پدر اهل سواد و شعر و دانش بود. می‌گوید که پدرش، ترجمه‌های الکساندر دوما را که تازه منتشر شده بود به خانه می‌آورد و با صدای بلند برای افراد خانواده می‌خواند و چون خسته می‌شد، مادرش خواندن را ادامه می‌داد.
در سال 1329، به ریاست او در تهران «جمعیت ایرانی هواداران صلح» تشکیل شد و با وزارت فرهنگ نیز قراردادی برای تألیف کتاب «سبک شناسی شعر فارسی» بست که به علت بیماری، ناتمام ماند.همچنین قصیده «جغد جنگ» را در ستایش صلح سرود. ملک الشعرا در سال 1329 بهار به بیماری سل مبتلا شد. بهار سرانجام در سال 1330 بر اثر بیماری سل درگذشت.پیکر او از مسجد سپهسالار تا آرامگاه ظهیر الدوله در شمیران تشییع و در همانجا به خاک سپرده شد.
آثار
آثار به جا مانده از محمد تقی بهار عبارتند از:
کتاب های احوال فردوسی، تاریخ تطور شعر فارسی، تاریخ مختصر احزاب سیاسی، چهارخطابه، دستور پنج استاد، دیوان اشعار، زندگانی مانی، سبک شناسی، شعر در ایران، قبر امام رضا (ع)، فردوسی نامه، یادگار زریران
همچنین تصحیحات به جا مانده از او عبارتند از: تاریخ بلعمی، تاریخ سیستان، رساله نفس، شاهنامه فردوسی،مجمل التواریخ و القصص، منتخب جوامع الحکایات و لوامع الروایات عوفی.
گرد آورنده: مریم قنبری فر